کاش میشد زندگی تکرار داشت لااقل تکرار را یکبار داشت ساعتم برعکس میچرخید و من برتنم میشد گشاد این پیرهن آن دبستان ، کودکی ، سرمشق آب پای مادر هم برایم جای خواب خود برون میکردم از دلواپسی دل نمیدادم به دست هر کسی ... عمر هستی ، خوب و بد بسیار نیست حیف هرگزقابل تکرارنیست! ! ! * ناشناس *
ﺑﻮﯼ ﺳﯿﮕﺎﺭٍ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ، ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺪر غمگین اﺳﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﻟﺶ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺑﺮ بام ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭ ﻏﺮﻭﺭﺵ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﺪﻝ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ که ﭼﺮﺍ ﻣﺰﻩ ﯼ ﻓﻘﺮ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﺮﺍﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻫﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﯼ ﭘﺪﺭ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﻋﺮ ﮐﺮﺩ * میلاد عبدی * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ دوستان بررسی کردم شعر از شاملو نیست، تصحیح شد
ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ؟ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻫﺴﺖ نیمه اﺳﻔﻨﺪ، ﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﺩﺭﺧﺘﮑﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ؟ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﯾﺶ ﻋﺸﻖ، ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﺳﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺭﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ، ﺁﯾﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺷﻮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ، ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ، ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ، ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻓﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺷﺖ، ﺯﺍﻍﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﻗﺎﻑ ﺍﮔﺮ ﺷﻬﺮ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﺖ، ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺳﯽ ﭘﺮﻧﺪﺓ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺯ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺟﺬﺑﻪﻫﺎﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ ﻫﺴﺖ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﺎﺏ ﺗﻮ ﻏﺰﻟﻢ، ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮ ﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻏﺰﻝﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻀﻤﻮﻧﯽ، ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩﺍﯼ ﺁﯾﺎ؟ * ناشناس *
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻴﺴﺖ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ، ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﻏﻤﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ . ﺏ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﻳﺸﯽ؟ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﯿﺠﺎﺳﺖ، ﻋﺸﻖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ، ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺍﺭ، ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ، ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮎ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﺳﯽ، ﭘﺲ ﺭﻫﺎ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺭﻫﺎ، ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻗﻔﺴﯽ * ناشناس *
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺳﻌﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭا میدید ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩ : ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ ﮔﻬﯽ ﭘﯿﭻ ﻭ ﻣﻬﺮﻩ ﮔﻬﯽ ﻭﺍﺷﺮﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺶ ﻣﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﻗﻔﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﺏ ﺩﺍﺭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺑﺎﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﺗﯿﻎ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﯾﮑﯽ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﮑﻢ ﻣﯽ ﺩﺭﺩ ﭼﻮ ﻋﻀﻮﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻋﻀﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻛﺴﺐ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﮐﯿﻦ ﻭ ﺁﺯ ﯾﮑﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺮﮐﺲ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﻐﻤﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻧﺎﻣﺖ ﻧﻬﻨﺪ ﺁﺩﻣﻲ * ناشناس *
ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺸﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻦ ﺭﻫﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻏﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﻤﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯿﺎ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺒﺰ ﺳﺒﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﺍﺳﺖ ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭ * ناشناس *
ﺁﺭﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ، ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ
ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ . . . ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻋﺸﻖ ،
ﺯﻣﯿﻦ ، ﺩﻭﺳﺖ ، ﻫﻮﺍ ، ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ !
ﺍﻣﺎ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻦ ...
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺟﺎﯼ ﻣﻦ
ﺍﺳﺖ ؟
ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺩﺍﻧﻪ
ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﯿﺴﺖ !
ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ
ﺑﺎ ﺩﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ !
ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ... ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮﺩﯼ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ...
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ... ﺩﻭﺭ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﯾﺐ ...
ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻬﻤﻪ
ﯼ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ !
ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﺪ ﺗﻨﺪ ﻭ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ؟! ﺗﻮ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ...
ﻣﺜﻞ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﮔﺮ ﺟﻨﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﮎ
ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ... ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻣﺮ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ ... ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ...
ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ ، با تو ﺭﺍﺯﯼ ﺩﺍﺭﻡ ...
ﺍﻧﺪﮐﯽ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺁﯼ ...
ﺁﺩﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺁﻣﺪ ﭘﯿﺶ ...
ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ مینگریست ...
ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ، ﺩﻝ اﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ ...
ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ ، ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ
ﺍﺷﮏ ﺯﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮑﯿﺪ ...
ﯾﺎﺩﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺑﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ...
ﺑﻐﺾ ﺁﺩﻡ ﺗﺮﮐﯿﺪ ...
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮﺯﯾﺪ ...
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ
ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ ...
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻋﺮﺵ ...
ﻧﻪ ... ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺖ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ،
ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ...
ﺁﺩﻡ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ...
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ ...
ﺭﺍﻫﯽ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﺯﻣﯿﻦ ...
ﺯﯾﺮ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﯿﺪ ...
ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ . . .
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ . . .
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ بهشت . . . ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ی ﮔﻨﺪﻡ . . .
ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺵ . . .
ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﺷﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺎﻝ 1274 ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﯾﻮﺵ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺩﺭ ناﺣﯿﻪ ﻧﻮر ماﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪ ... ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺩﻩ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﺮﮐﻪ ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺰﻧﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺳﻦ ﻟﻮﯾﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻧﻈﺎﻡ ﻭﻓﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺷﻌﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ... ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ فرانسه ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﯽ ﺧﻼﻕ ﻭ ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺭﺍﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯼ ﻭﯼ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﻮ ﮔﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﻧﻮ ﺯﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ کوﺷﺸﻬﺎﯼ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻧﺸﺴﺖ ... دﺭ ﺳﺎﻝ 1300 ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ همین ﺳﺎﻝ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻗﺮﻥ ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺑﯿﺮﯼ ﻣﯿﺮﺯﺍﺩﻩ ﻋﺸﻘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺎﻝ 1301 ﺷﻌﺮ ﺍﯼ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ هفتگی ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩ ... ﻧﯿﻤﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1317 ﺗﺎ 1320 ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﻫﯿﺎﺕ ﺗﺤﺮﯾﺮﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻮﺝ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﯼ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺷﯿﻮﻩ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ﻭﯼ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺷﯿﻮﻩ ﮐﺎﺭ ﻭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ سرﻭﺩ ﻫﺎﯼ ﻭﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ... ﻧﯿﻤﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1338 ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ ... * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * * پاسها از شب گذشته * ﭘﺎﺳﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺧﺎﻟﯽ. ﺩﯾﺮﮔﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﺩﺭ ﻧﯽ ﺁﺟﯿﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﺍﺟﺎﻕ ﺍﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ.ﺍﻭﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ. ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺑﺲ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﯼ ﻧﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم